(22) Aku lan Perjuanganku

Aku lan Perjuanganku

Dening: Asri Susanti

Wayah malem minggu Aris, Andre, lan Sahrul moro neng omahku. Deweke ngajak aku ndelok balapan motor liar. Nanging aku nolak ajakane kancaku mau amarga aku wes ora kepengin melu kegiatan seng ora perlu. Semenjak ana kancaku seng jenenge Redo kecelakaan pas balapan liar, aku wes ora melu ndelok balapan maneh. Saiki aku wes mulai sadar yen kelakuanku iki mung nyusahne wong tuaku. Aku seneng njaluk duite wong tuaku kanggo modif motor lan kanggo senenge awakku dewe. Aku saiki ngrubah kelakuanku lan kepengin nyenengake wong tuaku.

“Bu, kula bakal berubah lan mboten ngulangi kelakuanku riyen bu, kula janji bakal nyenengake ibu kaleh bapak, lan bisa mujudake cita-citaku”. Aku (Riko) omong neng ibuku (Bu Sari) karo nangis.

“Iyo le, Ibu bakal ndongakake supaya koe dadi wong sukses lan iso ngangkat derajate Bapak lan Ibumu iki.”

“Aamiin bu, Riko bakal sekolah seng tenanan.”

“Iyo le, wes ndang turu iki wes wengi .” Ibu banjur metu saka kamare Riko.

Ing kamar aku iseh nangis lan nggetuni kelakuanku sasuwene iki sing ngentekne duite wong tuaku kanggo ngragati motor sing gaene tak nggo balapan.

Sesuke kanca-kancaku pada ngajaki aku dolan maneh nanging aku nolaki terus amarga aku ngerti yen biasane kancaku dolan ora nduwe wayahlan mulih bengi nganti jam 12 padahal sesok iku sekolah.

“Heh nyapo we saiki gak gelem diajak dolan?” Andre nakoki Riko ing kelas kanti nesu.

“Bukanne aku emoh diajak dolan ndre, tapi aku pengen fokus sekolah awakedewe wes kelas 12. Yen aku dolan bengi mesti ing sekolah ngantuk amarga kurang turu.” Aku njelasne marang Andre.

“Alah wong biasane dolan muleh bengi yo ora ngapa-ngapa kok, rasah kakean alasan weki”. Jawabe Sahrul karo emosi.

“Ora ngono cah, aku kipengen berubah luwih apik, aku pengen fokus sekolah lan luwih sregep anggone ibadah.”

“Rasah sok alim weki, elingo mbiyen pie? Dadi wong rasah kemresik, nak elek yo elek” Andre njawab karo nesu.

“Iyo ndre tapi setidake aku berusaha kanggo nyenengke wong tuaku lan aku bakal berjuang kanggo kesuksesanku.”

“Heee elingo to weki sopo? Anake wong ra nduwe nok omong sukses, nak ngipi rasah nduwur-nduwur.”  Omonge Sahrul  kanti ngeyek.

Omongane Andre lan Sahrul mau ora tak tanggepi lan malah dadi penyemangatku mujudake cita-cita. Aris kancaku balapan uga kancaku sebangku malah ndukung aku berubah luwih apik. Deweke ora bosen nyemangati aku.

“Uwes ko omongane cah cah gak usah digatek, dewekea sline iri karo koe seng saikiluwih apik lan yen tak delok pijimu saiki tambah apik. Mugo-mugo koe iso mujudake cita-citamu yaa. Ojo nganti lali nyuwun donga marang gusti Allah. Aku yakin koe bakale iso dadi wong sukses lan iso mbanggakake wong tuamu.” Aris ngandani aku.

“Aamiin, matur suwun ya ris. Aku paham nak berubah luwih apik iku akeh ujiane, yo kaya iku mau Andre karo Sahrul seng wes dadi koncone awakedewe pirang pirang tahun malah gak trimo.”

“Iyoko sing sabar ya.” Aris ngomong kanti alus.

Dina iki ana pengumuman kalulusan tes SNMPTN. Aku lan kanca-kancaku pada ndelok ing papan pengumuman.

“Eh ris, jenengku enek apa ora ning kono?” Aku takok Aris seng awet mau wes ndelok pengumumane.

“Gak enek iki Ko kayane. Coba iki telitinen disek menawa aku sing klewat maca.” Aris njawab kanti ragu.

“Iyo ris tenah jenengku ora ana, berarti aku gak ketrima.” Aku jawab kanti sedih.

“Alah alah ora usah macak susah ngonokui. Jare sinau tenanan wong nyatane yo ora ketrima.” Sahrul nyrobot kanti ngenyek.

“Rul weki ora apik omong ngonokui, Riko iku wes berusaha, kudune weki iso nyemangati” Aris mbelani aku.

“Wes ris aku ora papa kok, iki tandane aku kudu luwih semangat sinau maneh.” Ujarku

Ing omah aku crita marang bapak lan ibuku yen aku ora ketrima tes SNMPTN. Bapakku ngendikan yen aku ora oleh nyerah, aku kudu semangat, dadi wong lanang ora oleh cilik atine, aku kudu sinau seng luwih mempeng.

Sesuk ing sekolahku ana ujian tes beasiswa kanggo kuliah ing luar negri. Aku njaluk pangestu marang ibu lan bapakku supaya aku bisa katrima.

“Pak, buk kula enjing-enjing badhe tes beasiswa. Kula nyuwun dongane supaya bisa katrima”. Aku sungkem marang bapak lan ibuku.

“Iyo le, bapak lan ibumu iki bakal dongakne seng apik kanggo awakmu. Eling le kesuksesan iku oraana sing instan. Awakmu kudu iso berjuang lan kudu sabar ngadepi akehe pacoban.” Pak karto bapakku ngendikan kanti tegas.

Bengi iki aku sinau kanggo persiapan tes sesok. Aku ngroso yen ora yakin bakal katrima kuliah ing luar negeri. Tapi aku tetep optimis lan nyuwun kelancaran marang Gusti Allah.

Jam 8 isuk tes wis dimulai. Alhamdulillah aku ngerjakne soal kanti lancar. Hasil tes iki bakal diumumke minggu ngarep. Minggu ngarepe iku aku dipanggil guruku ing ruang guru. Guruku menehi amplom lan ing jerone ana surat. Ing surat iku njlentrehake yen aku oleh beasiswa kuliah ing luar negeri. Aku langsung sujud syukur ing ruang guru. Aku ora nyangka yen bisa katrima. Aku seneng banget, iki bisa dadi langkah awalku kanggo mujudake kesuksesanku .

Aku cepet-cepet muleh. Teka omah aku langsung ngendikan marang Bapak lan Ibuku.

“Pak Bu aku oleh beasiswa ing luar negeri.” Aku langsung mlayu mlebu omah lan katon seneng banget.

“Alhamdulillah le, Ibu seneng banget yen awakmu bisa katrima.” Ibuku langsung meluk aku lan mbrebes.

“Le awakmu kudu bersyukur iki kabeh wis kehendake Allah, usaha lan dongamu iki wis dikabulke, awakmu diwenehi beasiswa kudu iso tanggung jawab ya, Bapak bangga nduweni anak kaya koe, seng ora gampang nyerah ngadepi masalah.”

“Enggeh pak bu, Riko bakal sinau terus ing kono supaya bisa dadi wong sukses, lan bisa mbanggakaken panjenengan.”

Sawulan sawise Ujian Nasional aku langsung budal sekolah ing luar negeri. Ing kono aku sekolah sasuwene 4 tahun lan aku langsung katrima kerja ing perusahaan terkenal ing Indonesia. Aku saiki bisa ngawekke bapak lan ibuku omah gede, lan wong tuaku ora perlu kerjo maneh. Kabeh kesuksesanku iki amarga donga saka wong tuaku, dongaku selama iki sing dikabulke Allah, semangatku kanggo berjuang, lan semangat saka Aris sing ora bosen ngandani aku. Saiki uripku lan wongtua ku wis kepenek. Aku ora bakal lali marang Gusti Allah sing wis nakdirke aku bisa ngangkat derajate wong tuaku ing umurku sing iseh enom, lan bisa mujudake marang kancaku yen aku bisa sukses saka perjuanganku iki.