(09) Manungsa Iku Makhluk Sosial

Manungsa Iku Makhluk Sosial
Dening: Alifiah Nur Hafifah

            Ana ing salah sawijining deso, ana bocah kang tindak tanduke ala banget. Deweke ora tau nggatek lingkungan e, ora tau manut karo apa sing dikarepake wong tuane amarga awit cilik deweke wis kebiasaan di sayang karo wong tuane, apa kang dadi panjalukane mesthi dituruti karo wong tuane. Saiki deweke wis kelas 12, sekolahe ana ing salah sawijining SMK swasta sing ana ing kutho ne. Jeneng e yaiku Didik, dewek e urip karo ibune, ngijeni. Amarga bapake nyambut gawe ana ing luar negeri. Deweke ndue kanca sing sabar banget kang bisa ngadepi sifat e yaiku Rio.

“Ibuk, ngendi sarapan ku? Iki wes jam setengah 6 lo.” pitakone Didik marang ibune karo dolanan hp seng dicekeli terus awit mau.

“Mbokya sabar to le, segane njupuk dewe lawuh e tak pundut ne.” ngendikane ibu.

“Aku isih durung nyiap ne pelajaran mbarang bu, mbokya dijupuk ne ibu wae to.”

“Halah, mau bengi ngopo wae? Hp terus sing dipandengi, pelajaran e nganti ora digatek ke, yawes kono ndang cepet disiapne pelajaran e”

            Sawise sarapan, Didik banjur diterne ibune menyang sekolahan. Ana ing sekolahan Didik langsung mara menyang kelas e, jebul e Rio durung teka. Ana ing kelas, Didik lagi eling yen deweke ora nggowo polpen.

“Sit, nyilih polpen mu siji” tembung e Didik.

Durung sempet di sauri Siti, polpen e wis disaut karo Didik. Siti nggur biso ngelus dada amarga watake Didik kui. Sawise didik mbalik ning panggone, Rio teka lan lungguh ing panggone yaiku jejer e Didik. Didik mung mengo, ora nyapa ora barang banjur mbukak hp ne maneh.

            Bel mulih wes muni, tandane jam pelajaran wis bar. Deweke mlaku mara neng ngarep sekolah kanggo nunggu ibu e mapak. Ing ngarep sekolah, ana bocah cilik tiba banjur nangis kejer, nanging Didik ora gelem mbantu. Akhire bocah cilik mau dibantu karo bapak bapak tukang becak. Let sedelo, ibune Didik teka. Banjur Didik  langsung mulih.

Ana ing omah, deweke langsung mlebu kamar lan mbalik maneh dolanan hp. Ibune banjur teka lan ngomongi yen dadi bocah iku kudu nggatek lingkungan, kudu gelem nulung liyan.

“Le, manungsa iku makluk sosial, kudu gelem nulung liyan. Mengko yen koe butuh, ben enek sing nulung genti.” Ngendikane ibuk marang Didik.

“Nggeh buk nggeh” Didik mung nyauri ngono.

Saben di wenei wejangan ibune, Didik ora pernah nggatekne. Mesthi deweke dolanan hp. Sampe ibune gedek gedek ngrasakne anak semata wayang e.

            Bengi ne, pas nggarap tugas deweke lagi eling yen polpene Siti durung dibalek ne. Deweke ora ngerasa salah nanging malah mboyak bodhil.

“Halah, mandak polpen siji e. Tak gawane disik wae lah.” batin e Didik.

            Ana ing panggonan liyo, Siti bingung amarga polpen e sing sijine entek. Siti bingung nggarap tugas amarga ora ndue polpen. Toko ing cedak omahe yo ngepasi lagi tutup. Akhir e kepekso deweke ora nggarap tugas.

            Esuk e Siti budhal isuk banget kanggo tuku polpen ing cedak sekolah lan ngerjakne tugas ana ing kelas. Ana ing kelas, Siti nggarap tugas. Sawise nggarap tugas, let sediluk Didik teka bareng karo Rio. Siti banjur nakokne Polpene marang Didik.

“Dik, Polpen ku ana ngendi? Kenangapa ndek ingi ora mbok balekne?” pitakon e Siti marang Didik.

“Yo seng tenang, mandak polpen siji, elekan, regone murahan ngono wae kok. Lah halah, we butuh piro? Kene tak ijoli. Tak tukokno. Njaluk mu piro?” jawabane Didik.

Krungu saurane Didik, Siti nangis. Amarga kanggo deweke, kui kalimat sing kasar. Sadurunge, deweke yo durung pernah krungu omongan kang kasar lan nyentak kaya ngono. Rio banjur ngeneng ngeneg Siti.

“Uwis Sit, ora usah dilebokke ati. Didik watak e ancen kaya ngono” Omong e Rio marang Siti.

“Ngono tok wae nangis. Ra kendel blas.” Tembung e Didik.

“Neng kene seng ndue kesalahan iku koe Dik, kudune koe nyuwun ngapuro neng Siti. Ora malah muni ukara ukara kasar. Kapan koe arep berubah?” Omong e Rio marang Didik.

Didik mung iso meneng, deweke mulai ngroso ndue salah. Akhir e Didik ora diluruhi karo kanca kancane kabeh sak kelas amarga sifat lan tindak tanduk e. Termasuk Rio kanca sebangkune sing biasane saber ngadepi deweke, saiki yo melu ora ngluruh i. Deweke ngeroso kesepian. Pas mulih, Rio langsung bablas ora ngenteni Didik maneh.

            Sawise teko Ngomah, Didik cerito kedadean ana ing sekolah mau marang ibune. Ibune malah melu nyeneni Didik.

“Wes diomongi, dadi bocah iku aja egois. Lawong bocah wedok kok mbok kasari yo jelas nangis to le. Makane yen dikandani wong tua kui manut. Wes gede, isin o to karo bocah TK seng manutan ngonokae. Manungsa iku butuh seng jeneng e pitulungan. Apa seng mbok tandur, ya kui seng bakale mbok unduh.”

            Akhire, sesuk e ana ing kelas Didik nyuwun ngapura marang kanca kancane sekelas.  Utamane karo Siti lan Rio. Didik wis dingapuro lan kanca kancane wis ngluruhi Didik maneh. Didik seneng banget, deweke janji karo awake dewe bakal ngrubah sifat e. Didik lagi sadar yen peduli kui penting lan egois kui ora becik, amarga manungsa iku makhluk sosial kang ora bisa urip dewe lan mbutuhake pitulungan e liyan.